من وُ تو
دو قطار باری بی فکر بودیم
که شبی
حوالی خمیازه ی سوزنبان
روی ریلِ مشترک
سُر خوردیم
تا ابد
چند دلقک مست
با احساس سردِ بستنی قیفی
بین ما
پرسه خواهند زد
و چه قدر
قیافه ی لعنتی آن ها
شبیه عشقِ اشتباه ماست .
ستاره چگینیان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر